"Çok özel bir makinedir ve sahibini kendi seçer biliyor muydun?"

Bol oksijenle kendine geleceğini sanmıştı ama içeri dolan havanın garip bir kokusu vardı.

Herkes gibi gözlerimi hızla açıp kapıyor ve hayatıma devam ediyordum. Bir gün gözlerimi kapadım ve...

"Ama şu tepenin oraya yaklaşmayın. Uğursuz tepe orası."

Resimler o kadar gerçekçiydi ki çocukların gözlerindeki korkuyu neredeyse hissediyordu.

"Ne kadar da güzeller" diye geçirdi içinden. Koleksiyonunun en nadide parçalarıydı bunlar.

"Hatta o kadar uzun zamandır bana Hikayeci diyorlar ki bir adım varsa bile unuttum.”

"Bunu ne kadar çabuk kabul edersen o kadar çabuk hazır olursun."

"Neye hazır olurum?"

"Savaşmaya"

Bedenleri değilse bile kalpleri üşüyerek uykuya dalardı çocuklar. Onların rüyaları bile soğuk olurdu.

Dünyanın milyonlarca yıldır gizlediği sırları sonunda ortaya çıkarabileceklerdi.

Mutlu başlayan kamp macerası, öğretmenlerinin ölümü ile bir kabusa dönüştü. Acaba katil içlerinden biri miydi?

Özlemek, hem güzel kokularını yayarak hem de dikenlerini batırarak yüreğine kadar indi. Özlemek hem güzeldi hem de acı veriyordu. Özlemek yüreğine kadar indi ve orada ince bir sızıya dönüştü